 |
| Een geurherinnering aan Van der Sijde Hout |
Zelf herinner ik me dat ons wasgoed vroeger licht naar gecreosoteerd hout rook. Dat had ik zelf niet door maar daar werd ik, bij logeerpartijen, wel eens op gewezen. Wij wisten niet beter want wij woonden tegenover het bedrijf en de was werd buiten aan de waslijn gedroogd. Bij mijn leeftijd-dorpsgenoten (en jonger) merk ik dat de reacties over de geur mild zijn. De geur van het gecreosoteerde hout en de herinnering aan onze creosoteerfabriek in de jaren 60 en 70, gaan vaak gepaard met jeugdherinneringen aan bijvoorbeeld het schaatsen of roeien op de Strijense Haven. En hoe handig het was om te weten dat, als de bedrijfsfluit van Van der Sijde ging, je naar huis moest om te eten. Maar er is ook nog een generatie dorpsgenoten waar de geur van creosootolie nog een ander laadje aan herinneringen opentrekt, namelijk de grote krantenkoppen over geluids- en stankoverlast en andere milieuproblemen bij Van der Sijde.
Ik maak uit het artikel op dat van de vijf menselijke zintuigen de reukzin het meest raadselachtige is, en die geur krijgt dus gewoon een plaatsje op je harde schijf. Zelfs al had Van der Sijde vanaf de jaren 80 alleen nog maar heerlijk geurende appeltaarten gebakken, het had niets uitgemaakt. Hét moment dat iemand weer creosootolie ruikt, kan hij of zij toch weer overvallen worden door emoties en gebeurtenissen van de oude locatie van Van der Sijde. Bijzonder eigenlijk....
