Leo en Michel willen best ruiterpaden voor mij uitzetten |
Ik heb over elektrisch rijden gelezen, bekeken en vergeleken maar kon er weinig logica en gezond verstand in terugvinden, laat staan duurzaamheid. De fiets? Dat zou nog een optie zijn en dat roepende, werd er deze zomer massaal Albert Hein punten voor mij gespaard want bij de AH in Strijen was er een jubileumactie. Een nieuwe maar ouderwets ogende Opoe fiets voor € 70 en heel veel zegels. Die fiets kwam er. Compleet met grote tassen zodat ik onderweg ook nog een krantenwijkje mee zou kunnen pakken. Dat heb ik best een tijdje volgehouden. Niet dat krantenwijkje, maar wel op de fiets naar de zaak. En ik vond het heerlijk! Maar nu het einde werktijd pikken donker is en het er op lijkt dat het steeds regent op het moment dat ik van huis moet, vind ik het een stuk minder aantrekkelijk. Ik ben dan best een "in weer en wind" meisje maar met nat haar en windkracht 10 kapsel op de zaak belanden, is niet heel representatief. Het meest romantische beeld wat op enig moment bij Goris ontstond, was dat ik te paard naar de zaak zou komen. En dat voor iemand die met moeite mijn hond op de zaak gedoogd, is dat een bijzondere uitspraak. Ineens ontstond bij mij weer dat beeld van dat kennel en die hond (daarover morgen meer). Nu in de vorm van een paddock en een afdakje, naast ons kantoor. Dat kennel bleek achteraf toch ook niet zo'n briljant plan. Ik schat in dat het een te hoog "Little House on the Prairie" gehalte heeft. Toch schoot het hele "paard van de zaak" vraagstuk vandaag weer even door mijn hoofd toen Leo en Michel mij de ruiterpadpalen lieten zien.