De dag nadat ......

Ik verschijn blijkbaar in allerlei vormen.

....ik genomineerd werd voor Zakenvrouw van de Hoeksche Waard 2016. Of liever gezegd...de wéken er na. Het is misschien al twintig jaar geleden maar ik herinner mij mijn eerste Team Synergy training van Krauthammer nog. Armen over elkaar, stuurse blik en een houding van....kop maar op met die teambuilding shit. Dát beeld en dát gevoel van die leerzame training kwam deze week weer glashelder bij mij binnen. Een wildvreemde wees mij op mijn gesloten houding en mijn terughoudende blik in de beelden die van mij zijn gemaakt voor de promotie van Zakenvrouw van de Hoeksche Waard. Alsof ik wil zeggen: "Wat moét ik er mee!?"

En ik blijf maar roepen; niets voor mij, ik blijf liever op de achtergrond, het is buiten mijn comfort zone, blablabla. Hoeveel zelfhulpboeken moet je dan nog lezen om je pas na twee weken te realiseren dat het hier om weerstand gaat waar je wat mee moet. Van die trainer toentertijd heb ik enorm veel geleerd en wij betaalden hem er ook nog royaal voor. Nu wordt deze nominatie mij op een presenteerblaadje aangeboden en staat er een professioneel team achter met allemaal kundige, enthousiaste mensen die hun stinkende best doen om vijf bijzondere zakenvrouwen te portretteren en voor het voetlicht te brengen. En wat doe ik....ik schop er nog een beetje meer tegen aan...

"Wat heb je gedaan om deze nominatie te krijgen?", vroeg een journalist vorige week. "Niks!", zei ik nog. Hoezo niks, denk ik achteraf. Ruim 21 jaar hard werken binnen hetzelfde bedrijf, met veel passie en gedrevenheid maar ook met bloed, zweet en tranen, vallen en weer opstaan, goednieuws berichten maar ook vervelende exitgesprekken, natuurlijk en mensgericht maar ook streven naar een financiële gezonde bedrijfsvoering, commercieel scherp zijn, alert blijven op kansen. In mogelijkheden blijven denken als de wereld om je heen alleen uit moeilijkheden lijkt te bestaan. Kortom, als werkgever je nek uitsteken en iedere dag opnieuw proberen met weer een betere versie van jezelf aan de start te verschijnen. Dát is blijkbaar toch opgevallen. En laten we eerlijk zijn...het is ook niet "niks"...

Helder dus, zolang ik de credits niet kan aanvaarden, zullen mijn naasten ook een beetje lacherig blijven blijven doen over deze nominatie. Dat besef komt vrijdagavond rond middernacht. Met een suis in mijn oren en stalpoten stap ik in bed, na een avondje Back to the 80ies in Alcazar. Hele effectieve regressie therapie, blijkt...  Want ja, ik ben diegene van die paarden, die op rubberlaarzen en met die gele foeilelijke wegwerkersjas (safety first) met haar honden door de polder loopt. En vrijdagavond bleek ik ook nog diegene te zijn die, misschien niet meer zo soepel in de heupen, maar wel na dertig jaar moeiteloos de songtekst van Paradise by the Dashboardlight oplepelt en mee gilt. Maar ik ben dus óók diegene die al bijna 22 jaar lang ziel en zaligheid legt in haar werk binnen het familiebedrijf. Ik verschijn blijkbaar in vele vormen ;-).

Dus terwijl ik afgelopen weken worstel, en diep door het stof ga tijdens de interviews om mijn persoonlijke visie op ondernemerschap te geven, merk ik dat ik probeer om mijzelf in één vormpje te gieten maar ik doe nog harder mijn best om mezelf achter het team te verschuilen. Natuurlijk doe je het met elkaar! Als dit het moment is (en zo gaat dat altijd als je uit je comfort zone klimt) om werkelijk weer wat te leren en te groeien in mijn eigen ontwikkeling, dan moet ik mijn weerstand laten varen. Ik roep altijd heel hard dat je er met liefde naar moet kijken. Laat ik dan vanaf vandaag eens met liefde naar mijzelf en mijn zakelijke inspanningen kijken. Dit is dus blijkbaar hét moment om de nominatie te aanvaarden en het dankbaar te omarmen.

Tijd dus om eens heerlijk te genieten van dit Zakenvrouw van de Hoeksche Waard avontuur!

P.s. ...en ja, ik ben ook diegene die de achterkant van de toiletpapier verpakking leest (uitspraak promotiefilmpje) omdat ik stik nieuwsgierig ben naar manipulatieve teksten waarin zoiets basaals als wc papier aangeprezen wordt, we het daardoor kopen en vaak nog bereid zijn er méér voor te betalen ook. Ik lees thuis dus alle verpakkingen...., beroepsdeformatie, zeg maar...;-).

Laatste Sintpakket

Strijen, 5 december 2015

 

 

Het is inmiddels traditie, de Sint zoekt ons op in Strijen.

Hij levert daar zijn pakketten af, zodat wij ze rond kunnen “rijen”…

 

‘Teamwork makes the dream work’ is ons thema van dit jaar.

Daarom geen attentie voor u alleen maar juist om te delen onder elkaar.

 

Een blijk van waardering aan onze klanten, een traditie van vele jaren..

Een gedicht, een doos vol lekkernij én een presentje om te bewaren…

 

     

Geniet er van want na 10 jaar wordt dit de laatste groet van Sint.

Het is gewoon niet zo grappig meer als iedereen iets van Zwarte Piet vindt.

 

En zeg nou eerlijk, het strooien met snoepgoed is ook niet meer van deze tijd.

Het nut van “Wie zoet is, krijgt lekkers” zijn we daarom een beetje kwijt.

 

Ter compensatie van al die suikers ook een GoodFoodBook en wat blijkt..

de opbrengst van dit boek zorgt in Malawi voor 40 x een kinderontbijt.

 

 U kent ons, we zullen in 2016 best weer iets anders verzinnen.

Maar laten wij nu met de belangrijkste boodschap beginnen…

 

Voor ons staat voorop; wij blijven aan onze prettige samenwerking bouwen.

Wij bedanken u dan ook hartelijk voor het in ons gestelde vertrouwen.

 

Sint & Piet

1 mei - Wat betekent vrijheid voor jou?

Toen iemand onlangs aan mij vroeg : "Wat betekent vrijheid voor jou?" Moest ik denken aan een artikel in de Elsevier van Dr. Bart Jan Spruyt - Welkom in de ochloratie. In dat artikel legt hij uit hoe de democratische rechtstaat is ontstaan. In een gezonde democratie wordt vrijheid gedefinieerd als het recht om te doen wat je behoort te doen. Dat ligt best ingewikkeld, las ik wel. Hoe weten wij wat wij behoren te doen? Vormen o.a. de tradities (de goden vrezen, de ouders eren, oudere mensen respecteren, wetten gehoorzamen etc.) het fundament van onze democratie? Hebben wij nog onopgeefbare waarden of worden wij normloos? Feit is dat tradities wegvallen en het lijkt of juist de democratie de democratie om zeep helpt doordat wij inmiddels onder vrijheid de eis verstaan om te kunnen doen en te kunnen zeggen wat we willen omdat we dat leuk en lekker vinden. Dit vrijheidsbegrip ontaardt, ook naar mijn mening, in vrijblijvendheid, vrijpostigheid, wetteloosheid, ongebondenheid en onverantwoordelijkheid. Die constatering geeft mij niet echt een gevoel van vrijheid, moet ik eerlijk zeggen.

Bart Chabot verwoordde het in de Libelle van deze week als volgt: "Wat je normaal niet eens tegen je vrienden of familie zegt, wordt nu - anoniem - op internet geslingerd. Juist door alles maar te roepen, beperk je de vrijheid van de ander". 

Ik sluit mij daarbij aan. Mijn persoonlijke missie is eerst alles met liefde te bekijken voordat ik ergens mijn zouteloze mening over geef. Zeggen wat je denkt kan namelijk ook iets aardigs zijn.

Je suis Ageeth

26 maart - Deelname Alpe d'Huzes

Jaco komt al weer een flink aantal
jaren bijna dagelijks op de fiets
naar zijn werk.... 

Eén van onze verkoopadviseurs, Jaco Bongers, heeft het plan gevat met de fiets in juni de Alpe d'Huez te gaan bedwingen. Om zijn sponsoractie een duwtje te geven, heeft Iris hem geïnterviewd.

Vertel eens wie je bent?
Ik ben Jaco Bongers, 49 jaar en woonachtig in Zwijndrecht en al weer ruim 10 jaar werkzaam bij Van der Sijde Hout in Strijen.

Welke uitdaging ga jij aan?
Ik ga samen met een team de Alpe d'Huez bedwingen voor een goed doel.

Waarom heb jij specifiek voor dit doel gekozen en wat houdt het in?
Vorig jaar hebben kennissen van het bedrijf Rometal deelgenomen en dit jaar vroegen zij of mijn vrouw en ik ook mee wilden doen op 4 juni a.s. Het leek mij mooi om mijn racefiets-hobby dit jaar te combineren met een goed doel. Iedereen kent tenslotte wel iemand die deze ziekte heeft moeten dragen. Ik wil graag een steentje bijdragen aan het ophalen van geld voor o.a. onderzoeken voor betere behandelingen tegen kanker.

30 november - Dank u, Sinterklaasje

Strijen, 1 december 2014

Het is inmiddels traditie, de Sint zoekt ons op in Strijen.
Hij levert daar zijn pakketten af, zodat wij ze rond kunnen "rijen".

Ons team maakt een gedicht, wat meer een vorm van is van reflecteren.
Een terugblik op weer een bewogen jaar, wat hebben we ervan kunnen leren?

...dat de maan door de bomen schijnt maar blijkbaar zien we het nóg niet goed...., want wat is er met die arme Piet gebeurd? Is ie nou wel of niet zwart van het roet?

...dat zelfs al wil je je er niet mee bemoeien, je er toch mee wordt vermoeid,
en dat je jezelf afvraagt, hoe lang zijn wij nog door al die (sociale) media geboeid?

...dat bits en bytes van onze netwerken razendsnel vliegen door de lucht en datalijnen.
Zo ook de Facebook-, Pinterest- en Twitterberichten van Van der Sijde en de zijnen.

...dat zakelijk gezien deze online wereld noodzakelijk blijkt én van groot belang,
want ook in 2015 blijft er een verschuiving van "bricks naar clicks" aan de gang.

...dat de consument nog beter geïnformeerd en mondiger is, blijft ook een feit.
En dat ook positief nieuws snel verdwijnt en negatief nieuws juist langer beklijft.

...dat goed niet altijd goed genoeg is, dus we moeten oppassen voor spanning en stress,
want kunnen improviseren en wendbaar zijn, was in 2014 wel de grootste les.

...dat we in een veranderende wereld leven, dat hoeft geen trendwatcher ons te vertellen,
maar wat blijft is onze belofte dat u ons met uw vraagstuk altijd kunt bellen...

...dat wij het belangrijk vinden niet alleen uw data te kennen maar ook uw gezicht,
want een blik en gebaar zegt vaak meer dan 1.000 woorden in een online bericht.

Wat ook onveranderd blijft is dat wij in 2015 verder aan onze samenwerking zullen bouwen.
Maar vandaag bedanken wij u voor het, in dit jaar, in ons gestelde vertrouwen!

Sint en Piet 

31 oktober 2014 - Neem de Tijd!

Ik heb sinds kort weer een nieuw motto...."Tussen nu en morgen ligt nog een hele tijd".  Het is een uitspraak van Goethe en ik zag 'm het op een kaartje in de Flow. Aangezien ik, als een door de wol geverfde ex-multitasker, behoorlijke neigingen tot piekeren heb (over al die 100.000 dingen die ik denk nog te moeten doen tussen nu en nu) spreek ik deze zin inmiddels meerdere keren per dag uit, als een soort mantra. Ik word er echt rustiger van.....

Tijd is sowieso iets waar we een chronisch gebrek aan hebben. In diezelfde Flow (hét tijdschrift zonder haast) las ik een artikel over handelen in tijd in plaats van geld. Op Hourtopia.com kun je een toekomstig uur kopen en daarvoor in de plaats krijg je een speciaal Hourtopia bankbiljet en een officieel tijdsdocument. Maar je kunt ook een uur in het verleden kopen. Een uur dat voor jou heel belangrijk is geweest en je zo kunt koesteren. Je kunt het document ook cadeau geven, als je bijvoorbeeld zo'n speciaal moment met iemand gedeeld hebt. Blijkbaar zijn er veel mensen die het gevoel hebben dat ze tijd verloren hebben want de website wordt druk bezocht. Toch grappig als je je bedenkt dat tijd misschien wel het enige is waar juist iedereen gratis over kan beschikken. We doen vaak alsof tijd ons overkomt maar niets is minder waar, leert Hourtopia ons. De oude Grieken hadden twee tijdsvormen; chronis en kairos. Chronos staat voor chronolische meetbare tijd, kairos voor een onmisbare en intense tijd. Chronos gaat alleen over kwantiteit. En zo ben ik ook opgegroeid en opgevoed; leer te multitasken en verlies geen tijd!! Altijd je handen laten wapperen, en zo efficiënt mogelijk met je beschikbare tijd omgaan. Inmiddels heb ik wel geleerd dat de tijdsvorm kairos, wat gaat over kwaliteit, mij beter past. Ik word daar gelukkiger van en het lukt mij juist beter om met onverwachte situaties om te gaan door juist niet te multitasken maar bewust tijd (vrij) te maken. Zoals in situaties waarbij al het andere ineens moet wijken, zoals het moment dat mijn moeder door een herseninfarct getroffen werd, enige weken geleden. Vroeger voelde ik me trots als het me lukte alle ballen tegelijkertijd in de lucht te houden maar ik was met regelmaat zó overprikkeld dat ik letterlijk onder moest duiken om weer tot mezelf te komen. Nu koester ik de momenten, de bewuste tijd, zelfs al betekent dat dat ik me helemaal moet onderdompelen in mijn angst of verdriet. Ik weet inmiddels dat ik mezelf daarin niet verlies, althans niet lang. Het lukt me juist beter, na dat moment met 100% aandacht doorleefd en doorvoeld te hebben, weer tijd te maken voor andere zaken.

30 september 2014 - "Hout" toch op man!!

De afgelopen maanden heb ik regelmatig rond de tafel gezeten met ondernemers die duurzaamheid hoog in het vaandel hebben staan. Veelal vriendelijke en bevlogen mensen uit allerlei branches. Mensen waar ik me prettig bij voel of die zelfs tot mijn vriendenkring zouden kunnen behoren. En waarom? Omdat wij iets gemeen hebben. En dat voelt fijn. Was dat de reden om zoveel tijd en energie in dit persoonlijke contact te steken? Nee, als ik me persé fijn wil voelen, ga ik wel paardrijden :-). Goh, misschien moet ik deze kruistocht wel te paard doen! Is dat duurzamer dan mijn elektrische auto? Of krijgen wij dan weer discussies over paardenmest in de winkelstraat?

Dat klinkt wel een beetje cynisch hè, en dat klopt. Ik houd namelijk oprecht van alles wat groeit en bloeit en ik geloof ook dat alles onderling afhankelijk is en niets op zichzelf bestaat. Ik geloof ook dat we erg nonchalant met onze grondstoffen omgesprongen zijn en andere wegen moeten onderzoeken. Tegelijkertijd vind ik het ook ongelooflijk arrogant dat wij, mensen, denken te weten hoe het dan wél moet. Als je je er in verdiept, zoals ik dat graag doe, dan zie ik naast de Inconvenient Truth ook een Convenient Lie, bijna als yin en yang, naast elkaar bestaan. En dat is in zekere zin ook evenwicht.

Terug naar mijn zakelijke kruistocht en waarom dat het aan tafel zitten met gelijkgestemden niet altijd even fijn voelt maar wel noodzakelijk is. Wat mij namelijk opgevallen is, is dat veel mensen, met dezelfde duurzame intenties, van mening zijn dat alle geïmpregneerde hout gif is, dat wij alleen lokaal hout zouden moeten gebruiken en tropisch hardhout pertinent geboycot moet worden. Om maar een paar voorbeelden te noemen. Waar is die mening op gebaseerd? Welke kennis heb je dan tot je genomen? Gegoogled? Of is het wie er het hardst roept in de media of wie het meeste geld op tafel legt? Het is toch nooit een kwestie van goed of fout? Het is een kwestie van good, beter, best. In iedere situatie, met ieder product of dienst, voor iedere persoon is het maatwerk. En wie bepaalt wat goed is? Dat bepaal je toch zeker zelf? Met gevoel én gezond verstand...toch?

Blijkbaar niet want het verbaast me niets dat ik vandaag in de Houtwereld een bericht las over het nieuwe boek van politiek journalist Thomas van Belzen. In zijn boek Duurzaamheidsoorlog beschrijft hij de geschiedenis van het falende duurzaamheidsbeleid. Ik ben echt reuze benieuwd naar de onthullende interviews met deskundigen, architecten, aannemers, toeleveranciers, lobbyisten, oud-ministers en oud-staatssecretarissen over het grote spanningsveld tussen milieu-ambities en financiële belangen. Niet om gelijk te krijgen of om een punt te maken maar om mensen wakker te schudden. Naast het politieke aspect en de financiële belangen, vind ik het tenenkrommend dat we elkaars producten veroordelen en elkaar overschreeuwen met keurmerken, duurzaamheidseisen en ingewikkelde en dure systemen verzinnen om het allemaal te waarborgen. En wát te waarborgen? Er is echt niemand meer die nog weet hoe het zit, laat staan dat het überhaupt nog gaat over het verbeteren van de wereld. En denk je dat de eind gebruiker nog weet of hij of zij een eerlijk product geleverd krijgt? "Hout" toch op man!!